toninio

Με τιμονιέρες παίζετε; Γιατί αυτός είναι ο λόγος που δεν ασχολούμαι καθόλου με racing. Δεν ξέρω αν στο συγκεκριμένο παιχνίδι (που όντως πρέπει να είναι πολύ καλό) έχουν κάνει καλή δουλειά για gamepad χειρισμό (είδα τα σχόλια Flokiman παραπάνω), αλλά ρε γμτ, όσες φορές προσπάθησα να παίξω κάποιο racing, δεν μου άρεσε η φάση λόγω μοχλού (ακόμα και καρα-arcade να είναι). Τεσπά, δεν γίνεται να τα παίζουμε και όλα. Να κάνω μία παρένθεση: το Plague tale: Innocence που παίζω τώρα, για τίτλος ΑΑ (δηλαδή όχι μεγάλη παραγωγή ΑΑΑ) είναι εξαιρετικός. Απλό gameplay, με stealth κυρίως, γρίφους και λίγη μάχη (βασικά με σφεντόνα και κάτι άλλα ψιλά), φουλ γραμμικό, αλλά σε όλα άψογο, πανέμορφος κόσμος και πολύ καλή ιστορία. Πρέπει να είναι παιχνιδάρα και ένα indie που χω δει, το Darkest Dungeon, που είναι turn based strategy, με φοβερό art-style, δύσκολο (αλλά δίκαιο, όπως έχω διαβάσει σε όλα τα review), και πολύ μελετημένη μάχη και στρατηγική, με πάρα πολλές λεπτομέρειες και βάθος. Το...τίμημα είναι ότι απαιτεί ώρες.

Xαχα, εντάξει, μόνο από τις περιγραφές σου, έχω πεθάνει στο γέλιο. Τέτοια φάση η Ταϋλάνδη; Την πάτησαν λοιπόν οι κρατικές ομάδες, μάλλον αναπόφευκτο θα ήταν με τους σημερινούς όρους οικονομίας. Πάντως, λόγω χαμηλής ποιότητας παικτών (άρα στατιστικών), παίζει να έχει και γαμw τα gameplay, με λιγότερο script (λέμε τώρα), περισσότερα λάθη κλπ. Πάντως, δύσκολα θα πιάσει το...πείραμα στη συγκεκριμένη χώρα, που όπως λες σωστά, δεν έχει καμία ποδοσφαιρική παράδοση. Το Όπιο του λαού, ακριβώς. Έχουν πολλά καθεστώτα προσπαθήσει (και ίσως πετύχει ως ένα βαθμό) να στρέψουν την προσοχή του κόσμου εκεί, ξέροντας τη δύναμη του ποδοσφαίρου και το πώς μία "εθνική" επιτυχία (σιγά τα αυγά) στο ποδόσφαιρο μπορεί να τους βοηθήσει. Έχει γίνει κι εδώ στην Ελλάδα κάτι τέτοιο, αλλά δεν θέλω να παρεξηγηθώ (σίγουρα καταλαβαίνετε τί λέω, και σίγουρα δεν μπορεί να μειωθεί η μεγάλη ποιότητα εκείνης της ομάδας, που φυσικά δεν φταίει για το παρασκηνιακό μέρος της υπόθεσης). Εξάλλου, αυτό έπαιξε σημαντικό ρόλο στο μοναδικό αυτό "μέταλλο" που διαθέτει η ομάδα αυτή στην Ευρώπη, κάτι που μόνο καλό είναι για το ποδόσφαιρό μας γενικά. Όσο για το Μουντιάλ της Αργεντινής, έγιναν πράγματα για να γελάνε κι οι κότες. Εντάξει, πέτυχαν αυτό που ήθελαν. Κι όσο κι αν φαίνεται αστείο ή περίεργο, εμένα, ως φίλου της Βραζιλίας, δεν με πείραξε η αποτυχία του '14 (απλά αυτό το 1-7 δεν καταπίνεται. Το παράκαναν! 😀 ) , γιατί είναι η μόνη εθνική που τα έχει κερδίσει όλα εκτός, και τις δύο φορές που τα διοργάνωσε, απλά απέτυχε. Ψευτο-ρομαντικός γίνομαι τώρα, κι οι Βραζιλιάνοι είναι μεγάλα λαμόγια κι αυτοί, αλλά στα Μουντιάλ ως τώρα αυτό έχει συμβεί. H Σαπεκοένσε κέρδισε τη συμπάθεια όλων μας, με το δυστύχημα. Η Recife έχει φανελάρα, α λα Φλαμένγκο βλέπω. Να χουμε υπόψη και τα παικτάκια που αναφέρεις. Είναι καλοί για τις ομάδες που παίρνω κι εγώ, για την αρχή τουλάχιστον. Με έφτιαξες και με τα patches. Ο NicoUltras έχει πολύ καλή προϊστορία, με ολοκληρωμένα patches και πολλή δουλειά γενικά. Θα πάω για τον Emerson Perreira (σίγουρα θα ξέρει και μπαλάρα αυτός, από το όνομα και μόνο ), που νομίζω θα με καλύψει.

Η αληθινή κάμερα για κάθε γήπεδο είναι καλή ιδέα, γιατί όντως θα δίνει ωραία και πραγματική αίσθηση. Βέβαια, κάτι τέτοιο είναι too much για την Κόναμι, μιας που μόνο φέτος δέησε να βάλει την νέα ευρεία κάμερα, μετά από χρόνια στασιμότητας στις κάμερες. Όλα λύνονται βέβαια με το να βάλουν totally free camera mode, όπου θα μπορούσαμε να παίζουμε όπως ακριβώς βολεύει τον καθένα, συν να φτιάχνουμε την κάμερα ρεαλιστικά ανά γήπεδο αν θέλουμε (εκεί βέβαια, θα έπρεπε να υπάρχει και δυνατότητα save ανα γήπεδο. Μπλέξιμο). Την καινούρια κάμερα την έβαλα για λιγο στο ντέμο, αλλά επέστρεψα στην παλιά, μία broadcast νομίζω, με πολύ zoom out. Με καλύπτει αρκετά. Άσχετο κι εντελώς ασήμαντο, αλλά τα φετινά soundtracks που επέλεξαν νομίζω είναι τα χειρότερα στην ιστορία 😀, εκτός από ένα ή δύο. Δεν ξέρω, αλλά σε ποδοσφαιρικό παιχνίδι ποτέ δεν μου κόλλησε να ακούω άσχετη μουσική από διάφορα είδη. Χίλιες φορές εκείνη η sythesizer μουσική της πλάκας στα παλιά Προ. Πιο πολύ στο κλίμα ήταν. Στο μεταξύ, δεν πρέπει να υπάρχει πιο απλό πράγμα να είναι customizable η μουσική που ακούμε, να μπορούμε να βάλουμε εμείς ό,τι θέλουμε......

Το ποστάρω επειδή είναι όχι διαμάντι, διαμαντάρα. Είναι από τα παιχνίδια που η ιστορία θα το αδικήσει. Όσοι αναζητούν μία εξαιρετική single player εμπειρία, ας το παίξουν ή τουλάχιστον ας δουν κάποια reviews (για εμένα αυτό το review αποδίδει στο παιχνίδι αυτό ακριβώς που του αξίζει http://www.gameover.gr/reviews/35786-prey-ps4-review ) Εν ολίγοις (δεν κάνω spoiler, ότι ακολουθεί είναι το background της ιστορίας, πριν ξεκινήσει το παιχνίδι), βρισκόμαστε στο 2035 και είσαι ο Morgan Yu (μπορείς να πάρεις και θηλυκό χαρακτήρα, την αδερφή του) και με τον αδερφό σου Alex Yu ηγείσαι μίας μεγάλης επιστημονικής ομάδας, που εργάζεται στον τεράστιο διαστημικό σταθμό Talos 1, αμερικανοσοβιετικής συνεργασίας, που ξεκίνησε κάπου στα 60s, και τώρα χρηματοδοτείται από την ιδιωτική εταιρεία Transtar. Στον σταθμό έχουν ανακαλύψει μία εξωγήινη μορφή ζωής, τους Typhon, και ο Μorgan έχει αναλάβει την μελέτη των ιδιοτήτων των Typhon και την εκμετάλλευσή τους προς όφελος του ανθρώπου. Μάλιστα, ο ίδιος παίζει και τον ρόλο του πειραματόζωου, δοκιμάζοντας τα Neuromods (τσιπάκια που προσαρμόζονται στο μάτι και επικοινωνούν με τον εγκέφαλο, ενισχύοντας τις ανθρώπινες ικανότητες, αλλά και προσφέροντας τις εξηγήινες ιδιότητες των Typhοn). Κάθε φορά όμως που αφαιρείς ένα Neuromοd, η μνήμη σου χάνεται κι επανέρχεται στο αρχικό χρονικό σημείο, προ Neuromods. Έτσι, το παιχνίδι ξεκινάει με τον Μόργκαν να ξυπνάει στο δωμάτιό του πίσω στη Γη, έτος 2032, έτσι θυμάται τουλαχιστον, και να πρέπει να μεταβεί στον σταθμό. Τα υπόλοιπα επί της οθόνης. Γραφικά πάρα πολύ καλά, για τα γούστα μου δηλαδή. Πολύ μεγάλη λεπτομέρεια στους χώρους και τα περιβάλλοντα. Αλλά η μεγάλη δουλειά έχει γίνει στο gameplay, με πολύ μεγάλη ποικιλία κινήσεων και δράσεων. Η Arkane ζωγραφίζει, όπως και στα Dishonored, φτιάχνοντας ένα παιχνίδι, όπου μπορείς να βρεις τη λύση που ψάχνεις ή να αντιμετωπίσεις\ξεφύγεις από τους εχθρούς με ποικίλους τρόπους. Επίσης, ο σταθμός ειναι γεμάτος με e-mails, σημειώσεις και ηχητικά αρχεία, τα οποία ξεδιπλώνουν τα όσα έχουν διαδραματιστεί στο σταθμό, αλλά σε βοηθάνε και να προχωρήσεις ή να βρεις κάτι που ψάχνεις. Πολύ καλά και τα side quests και αυτό που μου άρεσε είναι ότι σε ορισμένα πρέπει να κινηθείς άμεσα, αλλιώς τα χάνεις. Αλλά και η βασική ιστορία είναι πολύ ικανοποιητική. Οι ικανότητες που αποκτάς με τα Neuromods αλλα και διάφορα τσιπάκια που προσαρμόζεις στην ειδική στολη και κάσκα, το Gloo Canon αλλά και τα άλλα όπλα\εργαλεία που έχεις, αλλά και άλλα πολλά στοιχεία, όπως οι μονάδες Recycler και Fabricator που βρίσκονται στα διάφορα τμήματα του σταθμού (για τη σύνθεση αντικειμένων, από Neuromods μέχρι πυρομαχικά και health kits) και ένα σωρό άλλα πράγματα, κάνουν το παιχνίδι τρομερά ενδιαφέρον και ποικίλο, και φυσικά βοηθάνε να εκτελέσεις την εκάστοτε αποστολή και να αντιμετωπίσεις την πολύ ιδιαίτερη κι επικίνδυνη μορφή ζωής Typhon, που παίρνει διάφορες μορφές και σε στέλνει για πλάκα, αν δεν την αντιμετωπίσεις σωστά. Το Hard νομίζω είναι το ιδανικό επίπεδο δυσκολίας, γιατί σε ζορίζει όσο πρέπει και σε αναγκάζει να εκμεταλλευτείς ό,τι σου προσφέρει το gameplay. Γενικά, ένα παιχνίδι που σε απορροφάει στον κόσμο και την ιστορία του. Μπράβο και πάλι στην Arkane. Κρατάει ψηλά την ποιότητα των καλών single player τίτλων και μακάρι να συνεχίσει έτσι. Δείτε το και δεν θα χάσετε.